به نام خداوند بخشنده بخشایشگر

الم (۱)

این آیات كتاب حكیم است (كتابى پرمحتوا و استوار)! (۲)

مایه هدایت و رحمت براى نیكوكاران است. (۳)

همانان كه نماز را برپا مى‏دارند، و زكات را مى‏پردازند و آنها به آخرت یقین دارند. (۴)

آنان بر طریق هدایت از پروردگارشانند، و آنانند رستگاران! (۵)

و بعضى از مردم سخنان بیهوده را مى‏خرند تا مردم را از روى نادانى، از راه خدا گمراه سازند و آیات الهى را به استهزا گیرند; براى آنان عذابى خواركننده است! (۶)

و هنگامى كه آیات ما بر او خوانده مى‏شود، مستكبرانه روى برمى‏گرداند، گویى آن را نشنیده است; گویى اصلا گوشهایش سنگین است! او را به عذابى دردناك بشارت ده! (۷)

(ولى) كسانى كه ایمان آورده و اعمال صالح انجام داده‏اند، باغهاى پرنعمت بهشت از آن آنهاست; (۸)

جاودانه در آن خواهند ماند; این وعده حتمى الهى است; و اوست عزیز و حكیم (شكست‏ناپذیر و دانا). (۹)

(او) آسمانها را بدون ستونى كه آن را ببینید آفرید، و در زمین كوه‏هایى افكند تا شما را نلرزاند (و جایگاه شما آرام باشد) و از هر گونه جنبنده‏اى روى آن منتشر ساخت; و از آسمان آبى نازل كردیم و بوسیله آن در روى زمین انواع گوناگونى از جفتهاى گیاهان پر ارزش رویاندیم. (۱۰)

این آفرینش خداست; اما به من نشان دهید معبودانى غیر او چه چیز را آفریده‏اند؟! ولى ظالمان در گمراهى آشكارند. (۱۱)

ما به لقمان حكمت دادیم; (و به او گفتیم:) شكر خدا را بجاى آور هر كس شكرگزارى كند، تنها به سود خویش شكر كرده; و آن كس كه كفران كند، (زیانى به خدا نمى‏رساند); چرا كه خداوند بى‏نیاز و ستوده است. (۱۲)

(به خاطر بیاور) هنگامى را كه لقمان به فرزندش -در حالى كه او را موعظه مى‏كرد- گفت: س‏خ‏للّهپسرم! چیزى را همتاى خدا قرار مده كه شرك، ظلم بزرگى است.» (۱۳)

و ما به انسان درباره پدر و مادرش سفارش كردیم; مادرش او را با ناتوانى روى ناتوانى حمل كرد (به هنگام باردارى هر روز رنج و ناراحتى تازه‏اى را متحمل مى‏شد)، و دوران شیرخوارگى او در دو سال پایان مى‏یابد; (آرى به او توصیه كردم) كه براى من و براى پدر و مادرت شكر بجا آور كه بازگشت (همه شما)به سوى من است! (۱۴)

و هرگاه آن دو، تلاش كنند كه تو چیزى را همتاى من قرار دهى، كه از آن آگاهى ندارى (بلكه مى‏دانى باطل است)، از ایشان اطاعت مكن، ولى با آن دو، در دنیا به طرز شایسته‏اى رفتار كن; و از راه كسانى پیروى كن كه توبه‏كنان به سوى من آمده‏اند; سپس بازگشت همه شما به سوى من است و من شما را از آنچه عمل مى‏كردید آگاه مى‏كنم. (۱۵)

پسرم! اگر به اندازه سنگینى دانه خردلى (كار نیك یا بد) باشد، و در دل سنگى یا در (گوشه‏اى از) آسمانها و زمین قرار گیرد، خداوند آن را (در قیامت براى حساب) مى‏آورد; خداوند دقیق و آگاه است! (۱۶)

پسرم! نماز را برپا دار، و امر به معروف و نهى از منكر كن، و در برابر مصایبى كه به تو مى‏رسد شكیبا باش كه این از كارهاى مهم است! (۱۷)

(پسرم!) با بى‏اعتنایى از مردم روى مگردان، و مغرورانه بر زمین راه مرو كه خداوند هیچ متكبر مغرورى را دوست ندارد. (۱۸)

(پسرم!) در راه‏رفتن، اعتدال را رعایت كن; از صداى خود بكاه (و هرگز فریاد مزن) كه زشت‏ترین صداها صداى خران است. (۱۹)

آیا ندیدید خداوند آنچه را در آسمانها و زمین است مسخر شما كرده، و نعمتهاى آشكار و پنهان خود را به طور فراوان بر شما ارزانى داشته است؟! ولى بعضى از مردم بدون هیچ دانش و هدایت و كتاب روشنگرى درباره خدا مجادله مى‏كنند! (۲۰)

و هنگامى كه به آنان گفته شود: «از آنچه خدا نازل كرده پیروى كنید!»، مى‏گویند: «نه، بلكه ما از چیزى پیروى مى‏كنیم كه پدران خود را بر آن یافتیم!»آیا حتى اگر شیطان آنان را دعوت به عذاب آتش فروزان كند (باز هم تبعیت مى‏كنند)؟! (۲۱)

كسى كه روى خود را تسلیم خدا كند در حالى كه نیكوكار باشد، به دستگیره محكمى چنگ زده (و به تكیه‏گاه مطمئنى تكیه كرده است); و عاقبت همه كارها به سوى خداست. (۲۲)

و كسى كه كافر شود، كفر او تو را غمگین نسازد; بازگشت همه آنان به سوى ماست و ما آنها را از اعمالى كه انجام داده‏اند (و نتایج شوم آن) آگاه خواهیم ساخت; خداوند به آنچه درون سینه‏هاست آگاه است. (۲۳)

ما اندكى آنها را از متاع دنیا بهره‏مند مى‏كنیم، سپس آنها را به تحمل عذاب شدیدى وادار مى‏سازیم! (۲۴)

و هرگاه از آنان سوال كنى: «چه كسى آسمانها و زمین را آفریده است؟» مسلما مى‏گویند: «الله س‏ذللّه، بگو: «الحمد لله (كه خود شما معترفید)!» ولى بیشتر آنان نمى‏دانند! (۲۵)

آنچه در آسمانها و زمین است از آن خداست، چرا كه خداوند بى‏نیاز و شایسته ستایش است! (۲۶)

و اگر همه درختان روى زمین قلم شود، و دریا براى آن مركب گردد، و هفت دریاچه به آن افزوده شود، اینها همه تمام مى‏شود ولى كلمات خدا پایان نمى‏گیرد; خداوند عزیز و حكیم است. (۲۷)

آفرینش و برانگیختن (و زندگى دوباره) همه شما (در قیامت) همانند یك فرد بیش نیست; خداوند شنوا و بیناست! (۲۸)

آیا ندیدى كه خداوند شب را در روز، و روز را در شب داخل مى‏كند، و خورشید و ماه را مسخر ساخته و هر كدام تا سرآمد یعنى به حركت خود ادامه مى‏دهند؟! خداوند به آنچه انجام مى‏دهید آگاه است. (۲۹)

اینها همه دلیل بر آن است كه خداوند حق است، و آنچه غیر از او مى‏خوانند باطل است، و خداوند بلند مقام و بزرگ مرتبه است! (۳۰)

آیا ندیدى كشتیها بر (صفحه) دریاها به فرمان خدا، و به (بركت) نعمت او حركت مى‏كنند تا بخشى از آیاتش را به شما نشان دهد؟! در اینها نشانه‏هایى است براى كسانى كه شكیبا و شكرگزارند! (۳۱)

و هنگامى كه (در سفر دریا) موجى همچون ابرها آنان را بپوشاند (و بالا رود و بالاى سرشان قرار گیرد)، خدا را با اخلاص مى‏خوانند; اما وقتى آنها را به خشكى رساند و نجات داد، بعضى راه اعتدال را پیش مى‏گیرند (و به ایمان خود وفادار مى‏مانند، در حالى كه بعضى دیگر فراموش كرده راه كفر پیش مى‏گیرند); ولى آیات ما را هیچ كس جز پیمان‏شكنان ناسپاس انكار نمى‏كنند! (۳۲)

اى مردم! تقواى الهى پیشه كنید و بترسید از روزى كه نه پدر كیفر اعمال فرزندش را تحمل مى‏كند، و نه فرزند چیزى از كیفر (اعمال) پدرش را; به یقین وعده الهى حق است; پس مبادا زندگانى دنیا شما را بفریبد، و مبادا (شیطان) فریبكار شما را (به كرم) خدا مغرور سازد! (۳۳)

آگاهى از زمان قیام قیامت مخصوص خداست، و اوست كه باران را نازل مى‏كند، و آنچه را كه در رحم‏ها(ى مادران) است مى‏داند، و هیچ كس نمى‏داند فردا چه به دست مى‏آورد، و هیچ كس نمى‏داند در چه سرزمینی می میرد؟ خداوند عالم و آکاه است.(34)